Update 4
Door: Ellen van Engelen
Blijf op de hoogte en volg Ellen
22 Juni 2016 | Malawi, Blantyre
De twee weken op de operatie afdeling hebben bij mij zeker veel indrukken achter gelaten. Ik heb operaties gezien waar ik in Nederland niet zo snel de kans voor zal krijgen deze nog een keer te zien. Op dinsdag en donderdag staan er operaties ingepland van patiënten die al in het ziekenhuis zijn opgenomen. De andere dagen zijn er kleine ingrepen van mensen die vanuit de OPD (dit kun je het best vergelijken met de huisarts) doorgestuurd worden en natuurlijk spoedgevallen die niet langer kunnen wachten. De eerste dag op de operatie afdeling stond er meteen al een pittige, maar zeer interessante operatie geplant. Er was een jongetje met een flinke infectie aan zijn arm. Deze infectie kon niet meer met wondzorg en medicatie verholpen worden, waardoor een armamputatie de enigste optie was. Het jongetje lag al vroeg op de afdeling te wachten tot dat de operatie kon beginnen. Toen ik het kind zo zag liggen kreeg ik gelijk medelijden met hem. Zijn arm kon hij niet gebruiken en door de infectie kwam er een niet aangename geur vanaf. Deze beperkingen maken het leven voor een kind niet bepaalt makkelijk. Helaas liepen we voor de operatie kon beginnen tegen een probleem aan dat hier in het ziekenhuis helaas veel voorkomt. Omdat we niet wisten hoeveel bloed het jongetje ging verliezen, moest er voor na de operatie bloed klaar liggen voor een transfusie. De bloedvoorraad in het ziekenhuis is alleen erg schaars waardoor er voor het jongetje op dat moment geen bloed op voorraad was. Wat nu, wachten op een bloeddonor met je juiste bloedgroep. Na een hele ochtend en middag wachten kwam eindelijk dan het goede nieuws er was een bloeddonor gevonden, de operatie kon beginnen. De operatie zelf was heel indrukwekkend. Vanaf het moment dat ze het verband van de arm afhaalde had je meer het idee dat je in een aflevering van House was beland, dan dat je in een ziekenhuis in Afrika staat op een dood gewone maandag. De wond was groot, vanaf zijn hand tot zijn elleboog. Door de infectie was zijn hand al afgestorven en was alle opperhuid rondom de onderarm weg. Hierdoor keek je op de hand tegen huid aan die pas echt pik zwart was, maar waar totaal geen leven meer inzat. En de verdere onderarm was roze/rood van de huidlagen onder de opperhuid. Op het moment dat ik de arm van het kind zag snapte ik pas echt goed dat amputatie de enigste oplossing was. De amputatie zelf verliep naar mijn weten goed. Voorzichtig snijden ze de huidlagen en spieren door, terwijl ze met veel zorgvuldigheid de aders dicht hechten. Uiteindelijk zijn de huid en spieren los van elkaar en zijn de onderarm en bovenarm alleen nog verbonden door het bot. Ze nemen dan een kleine zaag die een beetje lijkt op een broodmes, alleen de tanden van de zaag staan dichter op elkaar. Het doorzagen gaat verrassen soepel, ik denk alleen dat het geluid van het doorzagen van een bot voor altijd in mijn geheugen staat. Nadat de twee delen echt los zijn van elkaar kon het andere deel van de operatie beginnen. Het bot wordt met een veil rond geveild, zodat er geen scherpe randen meer aanzitten, die de spieren kunnen beschadigen. De huid rondom het bot hebben ze rond afgesneden waardoor ze deze netjes kunnen dicht hechten en er na herstel en revalidatie een ronde stomp zal omstaan. Om heel de operatie nog spannender te maken viel liet de elektriciteit ons tijdens de operatie in de steek. Gelukkig door snel handelen van de verpleegkundigen stond de noodaggregaat snel aan, konden de zaklampen weer weg en kon de operatie in zorgvuldigheid doorgaan.
De rest van de week hebben we vooral meegekeken bij andere, soms kleine en dan weer grotere ingrepen. Onder kleine ingrepen vallen vooral het verwijderen van een abces, hierbij komt heel veel pus kijken, maar de ingreep zelf is binnen een 10 minuten zeker wel klaar. Verder zag ik het verwijden van vetbulten, gipsen, het verwijderen van het anticonceptiestaafje en evacuaties. (Dit is een kleine ingreep die bij een vrouw wordt gedaan die net bevallen is. Bij de nageboorte zijn er delen van de placenta en moederkoek blijven zitten, waardoor dit een aanhoudende bloeding geeft. De overige delen worden onder een klein roesje, vaginaal verwijderd). Na de ingreep een aantal keer te hebben gezien, heb ik zelfs de arts mogen assisteren tijdens zo’n ingreep. Onder de grotere ingrepen die we gezien hebben vallen sectio's (keizersneden) en hernia's.
Na een week op de operatie afdeling gestaan te hebben, mochten we gaan genieten van een heerlijke en wel verdiende vakantie. Op aanrader van Evi en Wendy (mede studenten van het ROC Boxmeer) zijn we naar Mufasa lodge gegaan in Senga Bay. Dit is een klein dorpje gelegen aan het Malawi lake. De plek is prachtig en het uitzicht om van te genieten. Mufasa lodge is een kleine lodge met geweldige werknemers. De eigenaar is een echte ragay met lange rasta's. Een hele lieve man die alles overheeft voor zijn gasten. Ik heb deze week kunnen genieten van iets meer luxe en het heerlijke weer. We hebben gezellig met zijn alle aan het meer gelegen. Op het gele zand, aan het helder blauwe water met een heerlijk zonnetje erbij. Maar als je een weekje aan het meer ligt moet je ook wat meer zien dan alleen het meer. We zijn op een minder zonnige en winderige ochtend zijn we The Senga bay mountin beklommen. Nee, niet via de toeristische route maar door het gras, tussen de rotsen, naar de stukjes met het aller mooiste uitzicht. Na een wandeling van ongeveer 4 uur was de wind gaan liggen en hebben we nog heerlijk kunnen genieten van de zon. Ook hebben we het eiland dat je vanuit de lodge kunt zien bezocht. Via een lokaal bootje zijn we naar het eiland gebracht en hebben de onderwater wereld kunnen bewonderen. Heel veel kleine visjes gezien in allelei kleuren. In de avond geniet je van de heerlijke maaltijd en natuurlijk een lekker biertje, met op de achtergrond het geluid van de zee (zo lonk het meer), onder een prachtige sterrenhemel. Dit zou ons pap heel graag willen zien ;-) Ja dit was pas echt genieten.
Toch was het ook weer heerlijk om weer naar huis te gaan. Deze week betrapte ik mijzelf erop dat het terug gaan naar Muona voelt als thuis komen na een vakantie. Met de gedachten morgen weer te mogen beginnen met werk voelt nogmaals als een warm thuis komen.
En wat een warm onthaal in het ziekenhuis, dit had ik echt niet durven dromen. Van werkelijk al het personeel krijg je te horen dat je ze gemist hebben en ze blij zijn dat je er weer bent. Ook op de operatie afdeling waren ze super blij ons te zien. Niet alleen vanwege de gezelligheid voor een spelletje uno, nee zeker ook onze hulp en alertheid waarderen ze zeer. Deze week hebben we niet veel nieuwe dingen gezien. Maar het was zeker interessante week. Iedere arts geeft ons aandacht en heeft bij de ingrepen van alles aan ons kunnen uitleggen en vertellen. En wanneer hij zijn zegje gedaan heeft komen bij ons de vragen die ze dan geduldig beantwoorden en zo kom je langzaam maar zeker steeds meer te weten over de ingrepen en de behandelingen er omheen. Op vrijdag hadden we op het laatste moment toch nog een spannendere ingreep dan van te voren gedacht werd. Een vrouw kwam op de afdeling met een poliep in haar neus. De poliep was al zo groot dat het een volledig neusgat vulde. Deze moest verwijderd worden omdat mevrouw een aanhoudende bloeding uit haar neus had en deze zeer waarschijnlijk door de poliep veroorzaakt werd. Het verwijderen zelf gaat zeer gemakkelijk, het gevaar alleen is dat je niet weet welke aders je beschadigd en of deze vanzelf dicht gaat. Dit was de reden dat er een klein apparaat te voorschijn werd gehaald waarmee de aders dicht gebrand kunnen worden. Gelukkig verliep de behandeling goed, en was een klein rolletje gaas voldoende om de neus op te vullen en de bloeding te stoppen.
Op donderdag zijn we naar een communitie geweest, op aanraden van Sheila. Ze vertelde ons dat ze voorlichting gingen geven over safe motherhood. Een programma dat ze uitvoeren in kleine dorpen om er voor te zorgen dat de kennis en veiligheid vergroot wordt. Het programma ga ik jullie in deze week nog verder uitleggen ;)
Aankomende vrijdag gaan we naar Blantyer om te oriënteren wat we willen kopen van ons ingezamelde geld. We hebben samen met het ziekenhuis personeel een mooie lijst met spullen opgesteld die het ziekenhuis kan gebruiken. Dat wat het meeste prioriteit heeft, blijft infectie preventie materiaal en we hopen dat we hierin ons steentje bij te dragen.
Deze week sta ik op de man/vrouw afdeling. Een afdeling waar ik weer veel nieuwe ervaringen op zal gaan doen. Ik ben nu al een paar dagen op deze afdeling aan het werk en ook hier heb ik het reuze naar mijn zin. Ik ga iedere dag met veel werk plezier aan de slag.
Allemaal de groetjes en een dikke kus van mij en tot het volgende update.
-
22 Juni 2016 - 15:29
Tiny:
Hoi Ellen,
ik heb inderdaad even geduld moeten hebben om het volgende verslag te mogen lezen, maar dan heb je ook wat. En wat maak je toch veel mee daar in het verre Muona. Maar tijdens het lezen van jou verhalen zie ik je stralen en de foto's bewijzen dat ook nog eens. Wat ben ik toch trots op je dame en stiekem ook een beetje veel jaloers ;-) Ik ben reuze benieuwd wat voor investeringen jullie doen van jullie ingezamelde geld. Maar ik vertrouw erop dat ook dit wel goed zal komen. Wat stage dagen betreft zijn jullie alweer over de helft. Goh, het gaat sneller dan ik verwacht had. Geniet nog van alle ervaringen die je daar op mag doen en doe iedereen de groetjes van mij.
Voor jou een hele dikke kus en knuffel.
Love You,
Mama xx -
22 Juni 2016 - 15:34
Ingrid Geerts-Buis:
Wat een belevenissen zeg en wat krijg je veel te zien! Hartstikke leuk en leerzaam. Ik vind het erg fijn om te horen dat jullie het zo naar je zin hebben en wat een mooi foto's! Alhoewel ik de repositie van de onderarm wel heel heftig vond. Ik stel me zo voor dat dat zonder verdoving is gedaan.
Hier worden de regenrecords verbroken dus wat het weer betreft mis je niks.
Veel plezier nog samen! -
25 Juni 2016 - 10:37
Hilde:
Hallo Ellen,
Ik heb je mooie, spannende en heftige verhalen gelezen wat maak jij daar veel mee.
Geniet er nog van.
Groetjes Hilde -
26 Juni 2016 - 12:37
Ad Van Engelen:
Lieve Ellen,
omdat ik in eerste instantie niet over facebook beschikte heb ik niet zo veel van je belevenissen mee gekregen anders dan van je vader als die 's-maandags bij mij thuis kwam lunchen of van de bezoeken van mijn broer.
Ik ben sprakeloss van hetgeen je meemaakt en de manier waarop je ons daar deelgenoot van maakt.
Veel zaken waarmee je hier in Nederland niet mee geconfronteerd zultl worden en die zeer leerzaam zijn voor voor je werk in de toekomst.
Ik ben heel trots op je en wens je nog vele leerzame dagen toe, en indien daar nog tijd voor is geniet van je vrije tijd.
Wie verre reizen doet kan veel verhalen, dat blijkt nu wel weer, geniet nog zoveel je kunt en daarna wel thuis.
Ik wens je het allerbeste.
Ad uit Uden
-
26 Juni 2016 - 22:17
Opa En Oma Van Engelen:
26-06-2016
Lieve Ellen,
We hebben zojuist jou belevenissen gelezen.
We vinden het geweldig dat je zoveel meemaakt.
Natuurlijk leer je er ook veel van.
Geniet nog van je stage, het mooie weer
en de gezelligheid met je collega's.
Veel groetjes van de OOtjes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley