Update 5

Update 5
Hier de laatste update van mijn stage in het Trinity Hospital in Muoana, Malawi, Arfika. Dit was het dan, het zit erop!

Ook in de laatste weken heb ik weer veel mee gemaakt en op verschillende afdelingen gestaan. Ik ben begonnen op de volwassen afdeling (General Ward) deze afdeling. Deze is verdeeld in een mannen- en vrouwenafdeling. Op de afdeling ligt iedereen boven de 14 jaar. De afdeling is verdeeld in meerdere groepskamer voor 8 of 4 personen. Verder is er een isolatie- en privékamer op de afdeling aanwezig. Op de afdeling komen mensen die voor operatie opgenomen worden of mensen die via de OPD (huisarts) door worden gestuurd voor opnamen. De week dat wij er stage liepen was het erg druk op de afdeling en was je de hele ochtend bezig met de artsen ronde. De arts gaat dan bij iedereen langs, beoordeeld de vitale functies die door de nachtdienst zijn gecontroleerd, bekijkt het verpleegplan en past deze zo nodig aan. Verder kijkt hij hoe het met de algemene voortgang van de patiënten gaat. De arts stuurt de patiënten door voor hun operatie, of geeft aan dat de patiënt uitbehandeld is en naar huis kan gaan. In de middag ga je opnieuw bij de patiënten langs voor de medicijn ronde en het controleren van de vitale functies. In zijn totaliteit is deze week erg leerzaam geweest. Je leert nog meer nieuwe mensen kennen en omdat de leeftijd wat hoger ligt gaat het communiceren met de patiënten ook wat gemakkelijker. Soms in het engels en met handen en voeten en ons gebrekkig Chichewaans kwamen we ook een heel eind. Speciaal, hoe iedere patiënt een andere indruk op je achter laat. Zo lag er een oud vrouwtje van 85 jaar op de afdeling. Wat meteen opviel was dat ze voor een vrouw van 85 nog erg mobiel en zelfstandig was. Aan de houding en rimpels op het gezicht zie je dat ze oud is, maar aan haar karakter was dit niet af te lezen. Het was vrouw vol met grapjes en een enorme energie. De Reden van haar opnamen was anemie (bloedarmoede) en malaria. Met de opname werd al duidelijk dat ze een vrouw was met een eigen wil. Zo maakte ze (zelfs wij begrepen het meteen) ons duidelijk dat ze niet in bed ging liggen als ze geen extra deken kreeg. Haar reden: ze was zo oud en had het koud. Het was voor ons natuurlijk geen probleem, dit kan altijd geregeld worden. Verder had ze de vraag aan ons of wij onze restjes van de maaltijd aan haar konden geven. Als ruil zouden wij dan van haar een halve kilo rijst krijgen. Een super lief vrouwtje waar je graag iets extra’s voor doet. Verder heeft deze week ook een minder leuke kant gehad. Op maandag ochtend werden we meteen geconfronteerd met het overlijden van een vrouw. Ondanks dat je de patiënt niet kent doet het pijn om te zien en te horen dat de familie zo verdrietig is om het overlijden van een familielid. Het huilen van de familie is niet te vergelijken met dat van in Nederland en telkens weer als je het hoort doet dit pijn tot diep in mijn hart. Helaas hebben we verder deze week nog twee andere patiënten zien overlijden. Bij een van de patiënten werd ik wel even met de neus in de feiten gedrukt. Deze middag viel namelijk de stroom uit, wat hier wel vaker gebeurt. Vijf minuten later overleed er dus een vrouw omdat ze hierdoor geen zuurstof meer kreeg. Het zuurstofapparaat werkt namelijk alleen op elektriciteit. Op dat moment besef je nogmaals hoe luxe het in onze ziekenhuizen is, dat wanneer daar de stroom uitvalt we er nauwelijks of geen weet van hebben en alle apparatuur gewoon door gaat. We hebben deze week goed af kunnen sluiten met de investeringen van onze donaties hebben gedaan. We hadden al eerder met de matron (de hoofdzuster Shiela) samen gezeten om een lijst met spullen op te stellen die we wilde kopen voor het ziekenhuis. Met als eind resultaat: - flink wat metertjes stof voor gordijnen bij de kinderafdeling en General Ward afdeling, - Stof voor het maken van steriele pakketten, - nieuwe schoenen voor op de operatie afdeling, - twee bloeddrukmeters, - nieuwe wieltjes voor onder de trollies, - oplaadbare lampen, - nieuwe stoelen voor de thee ruimte, - kruiwagens voor de tuinmannen, - schorten van lichter materiaal voor de schoonmakers, - een nieuwe bureaustoel voor Shiela - en verder nog wat kantoor artikelen. Allemaal kleine dingen waar we uiteindelijk iedereen van het ziekenhuis blij mee hebben gemaakt.

De week erna hebben we het werkschema wat om gegooid. Omdat ik heel graag nog wat bevallingen wilde zien hebben we samen besloten dat ik met Willeke zou ruilen zodat ik deze week samen met Maud op de kraamafdeling zou staan. Helaas stond het geluk niet aan mijn zijde. De eerste twee dagen zijn er geen bevallingen geweest, zelfs niet in de avond of nacht. Maar natuurlijk hebben we onze tijd op de kraamafdeling heel nuttig kunnen besteden. Op de afdeling lagen 5 vrouwen die rond de 38 weken zwanger waren. Iedere dag moesten de controles van moeder en baby worden gedaan. Met goede uitleg en blijven proberen hebben de deze controles onder begeleiding van een verpleegkundige zelf uitgevoerd. Na woensdag heb ik mijn telefoonnummer op de afdeling achter gelaten met de notie erbij dat ze me in de avond of nacht mogen bellen als er een bevalling is. Helaas heeft het een week moeten duren voordat ze mij eindelijk eens ‘s nachts het bed uitbelde voor een bevalling. Donderdag waren er gelukkig wel bevallingen overdag geweest die we gezien hebben. Het waren twee normale bevallingen. En op vrijdag een bevalling en een keizersneden. Deze week had ik het doel van Maud overgenomen en van iedere baby die er geboren werd een foto gemaakt. Een ding is zeker, het maakt niet uit of de bevalling gemakkelijk gaat of toch iets moeilijker dan verwacht, alle baby’tjes die geboren worden blijven super schattig dat ik zou ze het liefst mee naar huis zou nemen.

De laatste week heb ik samen met Maud op de kinderafdeling stage gelopen. Op maandag ochtend hadden we meteen een volle kinderenafdeling. Het ene kind heel ziek, een ander kind onder de brandwonden en dan kinderen die herstellende zijn. Gelukkig zie je die opknappen en weer steeds meer kind worden. In begin deden we met de artsen de rondes. Kinderen die fit genoeg zijn en buiten bij de ouders zitten worden een voor een naar het kantoor geroepen. Bij andere kinderen die in bed liggen, gaat de arts zelf langs. Ook hier wordt er gekeken naar de algehele gezondheid en voortgang van genezing van de kinderen. Aangezien het onze laatste week was, besloten we alle ballonen die we nog over hadden en ook speciaal voor de kinderafdeling meegenomen hadden uit te gaan delen. Bijna iedere dag hebben we de alle zieke kinderen en hun broertjes en zusje blij gemaakt met een ballon. Het geluid van kinderen die dolle pret hebben met de ballonnen galmt over de afdeling. Buiten voetballen de kinderen samen met een ballon en binnen wordt de kinderafdeling opgevrolijkt door de kleuren van de ballonnen. Verder hadden we nog ballonnen waar je allerlei figuren van kunt maken. Wat ik hiervan misschien nog het meest moeilijke vind, is het knoopje in de ballon leggen. Mijn kunsten gaan helaas niet verder dan het maken een hond, giraffe of een muis. Niet alleen de kinderen maar ook de collega’s hebben we blij gemaakt met een ballonnenfiguur. Geweldig, om met een voor ons zo’n simpel ballon zoveel mensen blij te kunnen maken. Wat heb ik daar van genoten.

Vrijdag 8 juli jl. was onze laatste stage ochtend. En we hadden eerder al besloten dat we onze stage goed af zouden sluiten met een GOODBYE PARTY voor al onze collega’s van het Trinity Hospital. Dus iedereen van het ziekenhuis was uitgenodigd voor een drankje, dansje en jawel, een door ons zelfgemaakte Hollandse pannenkoek. Met de hulp van collega’s hebben we een mooie geluidsinstallatie en echte Afrikaanse muziek in huis gehaald. Met de voorbereidingen van het feestje zijn we al vroeg begonnen. Ruim een week van te voren zijn we opzoek gegaan naar het bier en frisdrank, het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat we voor een gesloten winkel staan omdat al de drank uit het dorp opgekocht is. ’S Avonds rond 8 uur begon het feestje en zoals we wel verwacht hadden kwamen ze op zijn malawiaanse rond half 9 binnen gedruppeld. Samen met alle collega’s hebben we gedanst en gedronken op de geweldige samenwerking en natuurlijk ons afscheid. We hebben met zijn alle genoten van dit afscheid en kunnen met zekerheid zeggen dat het feestje geslaagd was waar we nog lang met heel veel leuke herinneringen aan terug zullen denken.

Ik heb een super stage gehad hier in Malawi. Ik heb veel geleerd, meegemaakt, gezien, genoten, gelachen en soms een traantje laten rollen. Maar het is zeker een stage geweest om NOOIT meer te vergeten. Trots op mezelf kan ik zeggen dat ik veel heb geleerd over de cultuur hier, de mensen en de creativiteit in het ziekenhuis en nog veel meer. Teveel om allemaal op te noemen. Ik heb hier dingen gezien en gedaan, waar ik in Nederland nog lang op zou moeten wachten of misschien zelf nooit ga meemaken. Ik wil iedereen bedanken voor de geweldige tijd hier. Ook wil ik mijn medestudenten heel erg bedanken voor alles. Samen hebben we er een super mooie tijd van gemaakt en gaan we met een rugzak vol onvergetelijke ervaringen richting huis, ik naar ons mam en pap en mijn drie broers. Maar voordat ik thuis ben ga ik eerst nog 4 weken genieten van een rondreis door Malawi en Johannesburg en als afsluiting een 16 daagse safaritour door Botswana samen met mijn studiegenootjes Laura en Willeke. Dinsdag 9 augustus ’s avonds ben ik weer thuis en kan ik al mijn verhalen persoonlijk aan jullie vertellen. Dank je allemaal wel voor het lezen van mijn blog en het plaatsen van jullie leuke en lieve reacties.

Ik zie jullie weer in Nederland. Tionana!

Liefs, Ellen xxx